Hoofdstuk 30
Zaterdag 12 oktober 1912, Vlaardingen
Uiteindelijk besloten we onze trouwerij in Vlaardingen te houden. Om Johan tegemoet te komen, had ik bedacht dat we tevens in de kerk konden trouwen als hij dat graag wilde. Hij reageerde erg ver-rast.
‘Maar An, is het wel voor je mogelijk om vragen te beantwoor-den die met God te maken hebben?’
Ik dacht even na. ‘Ik weet niet wat het is, Johan, maar ik heb er geen aversie meer tegen sinds ik jou erover heb horen praten. En het zal me geen kwaad doen om in de kerk te trouwen, denk ik.’
Johan schudde zijn hoofd en mompelde: ‘Wonderlijk.’ Hij kuste mijn hand. ‘Dank je wel, Anneke voor dit mooie cadeau. Ik zat er wel mee hoe we zonder Gods zegen een huwelijk konden beginnen. Dat heb je nu opgelost. Lever je niet te veel voor me in?’
‘Ik houd stiekem een lijstje bij en als ik straks eisen ga stellen, dan streep ik al mijn gegeven gunsten daartegen weg.’
‘Zoiets kun jij alleen verzinnen, doerak.’
Ik strafte hem met een kus.
We planden verder aan onze trouwdag die, hoewel in kleine kring gehouden, toch feestelijk diende te zijn. Aangezien mijn personeel en dat van landgoed ’t Hof vrij had, lieten we een restaurant in Vlaardingen alles verzorgen. Ik had een nieuwe jurk laten maken, van crèmekleurige zijde met kant. Esther was met me meegegaan om te helpen kiezen en bekeek me, terwijl ik het ding voor het laatst aanpaste bij haar thuis. ‘Nu je niet meer zo gevuld bent, kun je de nieuwste mode dragen, tante en dan heb je lang iets aan zo’n jurk.’
Ik keek in de spiegel. ‘Toen ik dun was kreeg ik complimentjes, maar mijn boezempartij was bijna plat. Intussen ben ik weer acht kilo aangekomen en ik vind het zo wel goed. Johan ziet ook liever
272
de oude Anna.’
Esther giechelde. ‘Dat snap ik, Hugo wil mij ook graag ronder zien. Dan zeg ik: zoals mijn moeder? Die was net zo slank als ik toen ze mijn leeftijd had. En dan trekt hij een beetje wit weg.’
Ik schaterde het uit.
‘Kijk, dát heb ik nu gemist, tante. Niemand lacht zo hartelijk als u.’
‘Johan lacht nog uitbundiger, dat vind ik een van zijn leukste ei-genschappen.’ Met een glimlach trok ik de jurk uit, waarbij Esther me hielp.
Johan zou in rokkostuum verschijnen; voor de gelegenheid liet hij zich een nieuw aanmeten. ‘Dan kan ik enkele decennia vooruit,’ had hij met zelfspot gezegd. ‘Mits ik niet te veel aankom, maar ik hoop dat jij daarop let. En jij… bent weer de heerlijke vrouw die je was.’ En hij had me beetgepakt en in mijn hals gekust.
‘Wat ben je ineens ondeugend?’ had ik hem geplaagd. ‘Verlang je naar de huwelijksnacht?’
‘Ja, en nee,’ gaf hij toe. ‘Het is net alsof ik op examen moet, ter-wijl ik niet heb geoefend.’
Natuurlijk moesten we daar allebei om lachen. Morgen zou de grote dag zijn en dan zouden we wel zien hoe alles zou verlopen.
Onze bruiloft was inderdaad heel feestelijk, alleen niet zo klein als ik dacht. De kerk was namelijk overvol.
‘Wat doen al die mensen hier?’ vroeg ik, terwijl we voorin de zaal wachtten tot de dienst aanving. Intussen waren we voor de wet getrouwd en was ik barones Joanna Wilhelmina Scholten van Goe-ree-van Bergen geworden.
‘Het is een paar keer afgekondigd in de zondagse kerkdienst, dus andere kerkgangers komen om er getuige van te zijn en hun be-langstelling te tonen. Neem me niet kwalijk dat ik je daar niet voor heb gewaarschuwd. Ik vermoedde al dat iedereen de baron van
273
Vlaardingen wilde zien trouwen.’ Hij drukte steels een kus op mijn hand. ‘Met zijn lieve barones.’
‘Praat me er niet over,’ kreunde ik, voor me uit starend. ‘Ik ben socialist.’
Aan mijn hand voelde ik dat hij schudde van het lachen. ‘Je bent sociaal bewogen, maar daarmee houdt het op, Anneke-lief.’
Gelukkig hadden we de dienst van tevoren besproken met de do-minee, dus ik wist ongeveer wat er ging gebeuren, mede door het bijwonen van Louises huwelijk. Het viel me mee dat ik er zo posi-tief in kon staan en omdat ik intussen begreep hoe belangrijk het was voor Johan, was ik blij dat ik hem daarin tegemoet kon komen.
Enfin, na de kerk kwam een diner waar mijn familieleden bij wa-ren en ik keek van Esther naar Lina en Felix en van hen weer naar mijn neven en mijn broer met zijn vrouw. Helga en Pieter waren ook uitgenodigd, hoewel ze officieel geen familie waren. Maar zo-als ik had verwacht, wilden ze liever niet de lange reis met Vin-centje maken en achterlaten kon niet, omdat Helga hem diende te voeden. Maar ik voelde me rijk met zoveel dierbaren om me heen.
Tegen het einde van het diner, waren we zo moe van heel de toe-stand, dat we blij waren dat we naar huis konden gaan. Ons nieuwe gezellige huis, al zoveel mogelijk ingericht. We hadden zelfs een bed op maat laten maken zodat we allebei zo ruim lagen als we gewend waren.
Toen ik de volgende dag wakker werd, kroop ik tegen Han aan en dacht aan onze huwelijksnacht. Het ging heel anders dan ik had verwacht. Eerst waren we nogal onhandig, wat bij allebei de lach-lust opwekte. Vervolgens moesten we eraan wennen om door ie-mand anders aangeraakt te worden op plaatsen die doorgaans be-dekt waren. En daarna wilden we alleen maar zo dicht mogelijk bij elkaar zijn, verstrengeld raken en samensmelten.
Nu ben ik geen meisje meer, dacht ik. Nu ben ik een vrouw. En
274
Han een man, maar zo zag hij er altijd al uit. Met een glimlachje streek ik over zijn gespierde bovenarm en zag zijn ogen opengaan. ‘Gefeliciteerd met uw behaalde examen, meneer de baron,’ zei ik zo ernstig mogelijk.
Hij grinnikte en boog zich naar me toe voor een kus op mijn voor-hoofd. ‘Waar is het diploma?’
‘Och, meneer de baron, dit was maar een van de vele examens die daaraan voorafgaan,’ antwoordde ik hem op meewarige toon.
‘Dan wil ik om te beginnen een herexamen. Vanavond om tien uur.’ Hij draaide zich naar me toe.
Ik glimlachte. ‘Vooruit, omdat je zo’n leuke examenkandidaat bent. Vanaf waar wil je beginnen? Moet ik me weer in mijn trouw-jurk hijsen en me dan helemaal uitkleden? Mijn haar losmaken en uitborstelen?’
‘Ik weet niet of je dat ritueel zelf had bedacht, Anna. Maar het hielp mij wel om mijn onzekerheid te vergeten en in de juiste stem-ming te komen.’ Ik hoorde de glimlach in zijn stem. ‘Je zag er zo prachtig uit met dat lange haar dat over je blote schouders en rug golfde.’
‘Het was niet bedacht, ik handelde in een ingeving.’ Ik ging op mijn zij liggen zodat we elkaar konden aankijken. ‘Volgens mij wordt er beneden een zalig ontbijt voorbereid, ik hoor allerlei keu-kengeluiden en het ruikt zo lekker.’
‘Zeg dat wel. Ik zal het je maar bekennen, ik ben vooral met je getrouwd om je kokkin.’ Die lichtjes in Johans blauwe ogen als hij me plaagde…
‘Ik dacht om mijn geld. En ik jou natuurlijk om je titel, dat spreekt vanzelf,’ zei ik met een uitgestreken snuit.
‘Leugenaar, je krimpt ineen iedere keer dat je barones wordt ge-noemd. Maar zonder gekheid: ik ben met je getrouwd omdat je zo lief en speciaal bent en ik van je houd.’
Ik glimlachte vertederd. ‘En ik ben met jou getrouwd omdat je
275
mijn onmisbare dierbaarste vriend bent. En nog verdraaid aantrek-kelijk ook.’
Zijn lach schalde door de slaapkamer. ‘Dat heeft nog nooit ie-mand tegen me gezegd.’
‘Het is zo.’ Ik streelde langs zijn wang en we kusten elkaar tot Neeltje vanachter de deur kwam vragen of we wilden ontbijten. Omdat onze magen rammelden, besloten we dat voorrang te geven.
Onze eerste gezamenlijke dag in Vlaardingen was begonnen, wat zou het leven me hier bieden?
Ik kon me er op dit moment geen voorstelling van vormen, maar Johan en ik zouden eerst naar zee gaan om daar onze wittebroods-weken te vieren. Ik keek er erg naar uit!
276
Epiloog
“13 januari 1913, Vlaardingen
Lieve Esther,
Heb je het fijn bij de familie van Hugo of is het vooral spitsroeden lopen? De spanningen tussen vader en zoon zullen jullie wel parten spelen tijdens jullie verblijf. Gelukkig is Hugo’s moeder een type dat zich niet zo druk maakt om de dingen die vader zo belangrijk vindt.
Hopelijk is het landgoed niet te oncomfortabel. Ligt het kasteeltje in een mooie omgeving?
Vertel me nu niet dat het mooier ligt dan Heidezicht, want dan word ik jaloers. Misschien kan ik een tuinarchitect in de arm nemen om een park aan te leggen rond mijn huis in Waalre. Hoewel er op die bosgrond weinig planten zullen floreren… Enfin, de charme van Heidezicht is dat het zo nonchalant in de bossen ligt alsof het daar gegroeid is. In deze tijd van het jaar mis ik het niets, maar de mensen van daar wel. Daarover straks meer.
Han en ik maken het uitstekend hier in Vlaardingen. Ik ben nog aan het wennen aan mijn nieuwe leven en ben aan het inburgeren in Vlaardingen. Han is veel thuis, dat vindt hij gezellig, dus ik hoef niet eenzaam en alleen aan de Hofstraat te verblijven. Dat is op zich ook niet nodig, want er is zoveel interessants te doen in Vlaar-dingen. Voorlopig blijf ik echter zoveel mogelijk thuis, om van mijn rust te genieten. Ik ben nu Johans Dickens collectie aan het lezen, in het Engels nog wel! Een humoristische, maar boeiende schrijver omdat hij sociaal bewogen was. Het schijnt dat Elisabeth Gaskell ook romans over dat onderwerp heeft geschreven, gelardeerd met romantiek, natuurlijk. Dat kan ik nu heel aardig verdragen. Ik stel me gewoon voor dat de man een soort Han is en ik de vrouwelijke
277
hoofdpersoon en dan wordt het leuk.
Ik schrijf je tevens om je het grote nieuws over Helga en Pieters nieuwe baby te laten weten: een meisje! Het is allemaal goed ge-gaan, moeder en kind maken het uitstekend en vader is zo trots als een pauw op zijn dochter. Ze heet Annelina, is dat niet schattig? Pieter zei dat zijn moeder Anna heette en die van Helga trouwens ook, maar dat ze wel degelijk naar mij genoemd is. Dat deed me echt wel wat! Samen met Lina in één naam vernoemd, hoe bijzon-der! Eén dezer dagen reizen Han en ik naar Brabant om het jonge stel en de baby’s op te zoeken. De kleintjes schelen maar vier maanden. Het zal leuk zijn om iedereen weer te zien.
Bij Lina en Felix is nog geen babynieuws te melden, maar ik geloof dat ze te veel van elkaar genieten om daar nu al naar te verlangen.
Ik houd er niet van om mensen te vragen of er al kinderen komen. Ik ga ervan uit dat jullie het me wel zullen laten weten als het zover is.
Ik hoop dat je me vergeeft dat ik je schrijf met dit nieuws in plaats van je te bellen, maar ik vermoed dat je daar weinig privacy hebt aan de telefoon. Daarbij had ik geen zin om je immer lamenterende moeder om het nummer te vragen. Waarom een gezonde vrouw die in overvloed leeft, toch nog wat heeft te klagen is me een raadsel. Hoewel ik moet toegeven dat ze opgeknapt is, sinds ze met haar boek bezig is en er al lezingen over geeft. Stel je voor: lezingen over het huishouden. Die moeten wel ‘bijzonder boeiend’ zijn om bij te wonen. Hoewel ik er flink wat van zou opsteken, want zonder huishoudster is het hier een rommelige aangelegenheid. Samen met Neeltje en onze dagelijkse hulp probeer ik een soort werkrooster op te stellen, maar wat een klus, zeg. Het schiet me nu te binnen dat ik mijn schoonmama zou kunnen polsen. Zij is een ontwikkelde vrouw met een praktische instelling. Johans stiefvader ga ik zo veel mogelijk uit de weg, maar zijn moeder is me al dierbaar.
Lieve Esther, geniet van je dagen daar, als dat mogelijk is, en
278
maakt vooral uitstapjes met z’n tweeën. Dan zeg je maar dat Hugo je de plekjes uit zijn jeugd laat zien. Dat wil hij vast graag doen.
Met een hartelijke omhelzing, ook namens Johan, en een even har-telijke groet aan je man, neem ik afscheid en hoop je snel weer te zien,
Je toegenegen Anna.”